De geschiedenis van ontharing door de eeuwen heen

Ontharen kan om culturele, esthetische, hygiënische, seksuele, medische of religieuze redenen. In bijna alle menselijke culturen worden vormen van ontharen al toegepast sinds het neolithicum. De methoden die gebruikt worden om haar te verwijderen verschillen per tijdperk en regio. Hoewel de keuze om lichaamshaar te verwijderen nu een persoonlijke voorkeur is, is het een praktijk die is gevormd door een eeuwenlange geschiedenis. Tegenwoordig is ontharen uitgegroeid tot een van de populairste schoonheidsbehandelingen.

Oudheid

Archeologen hebben aanwijzingen gevonden dat de mens rond 100.000 v. Chr begon met scheren. Hiervoor gebruikten ze in het begin twee schelpen als pincet, waarmee ze de haren één voor één eruit trokken, een uiterst pijnlijke en tijdrovende aangelegenheid. Waarom? Vanwege de lage tempraturen konden natte baarden bevriezen, waardoor vrieswonden werden opgelopen. Een andere reden voor deze vroege procedure was om de broedplaatsen voor luizen, vlooien en kleine knaagdieren te minimaliseren, terwijl een andere reden was om de baard te elimineren als houvast tijdens gevechten. De oudste scheermessen – bestaande uit een scherp stuk vuursteen die men net zo lang over het gezicht moest schrapen totdat alle haren waren verdwenen – stammen echter pas uit 3.000 voor Christus.

Er zijn grotschilderingen gevonden waarop baardloze mannen staan afgebeeld die hun haar mogelijk verwijderden met mosselschelpen of vuurstenen messen. Beide gereedschappen werden bot bij herhaaldelijk gebruik, waardoor ze vaak vervangen moesten worden, net als de wegwerpscheermesjes die vandaag de dag op de markt zijn.

Het oude Egypte (3.300 v. Chr - 332 v. Chr)

Volgens de Griekse historicus Herodotus waren de Egyptenaren fanatiek op het gebied van persoonlijke hygiëne, vooral wat lichaamshaar betreft. Omdat ze in een heet, stoffig en zweterig land woonden, waren luizen - vooral hoofdluizen - een constant probleem. Luizen veroorzaken niet alleen ongemak, maar ze kunnen ook ziektes overbrengen, vooral bij kinderen. Egyptenaren schoren hun hoofd om de broedplaats voor luizen te verwijderen en volgens Herodotus schoren Egyptische priesters hun hele lichaam om zich te ontdoen van luizen en andere onreinheden.

The priests of the gods in other lands wear long hair, but in Egypt they shave their heads: among other men the custom is that in mourning those whom the matter concerns most nearly have their hair cut short, but the Egyptians, when deaths occur, let their hair grow long, both that on the head and that on the chin, having before been close shaven.

Zelfs het Oude Testament wijst op het belang van scheren en reinheid in Egypte. In Genesis 41:14, toen Jozef voor Farao werd gebracht, was het belangrijk dat hij zich eerst had geschoren:

Toen zond Farao en riep Jozef en zij deden hem haastelijk uit den kuil komen; en men schoor hem, en men veranderde zijn klederen; en hij kwam tot Farao.

Maar ondanks de obsessie met reinheid en hygiëne, hielden de elites nog steeds van de 'langharige' look als het ging om daden van aanbidding en het tonen van eminentie. Dit is waar pruiken om de hoek kwamen kijken: dierlijk en andermans haar werd gebruikt om pruiken te maken voor de rijken, vaak uitgebreid versierd en gestyled met luxe oliën en geuren.

De Ebers Papyrus, een oude Egyptische medische tekst die dateert van rond 1550 voor Christus, vermeldt dat de oude Egyptenaren ook ontharingscrèmes gebruikten. Er staat een recept in voor een crème gemaakt van nijlpaardvet en schildpadschild. Een andere crème werd gemaakt van gekookte vogelbotten, vliegenmest, reuzel, platanenmelk, gom en zout.

Het (d.w.z. het haar) moet als volgt worden verwijderd: Het schild van een schildpad, het zal gekookt worden, het zal geplet worden, het zal toegevoegd worden aan het vet van de poot van een nijlpaard. Men zalft het ermee, heel erg vaak.

Remedie voor het verwijderen van haren van alle lichaamsdelen Gekookte botten van de gbg vogel, vliegenmest, reuzel, platanenmelk, gom, een klontje zout. Warm maken. Aanbrengen.

Scheermessen zijn ook bekend. Het is soms echter onduidelijk of dit scheermessen zijn die door het haar snijden of dat ze meer lijken op krabbers die gebruikt worden om haar te verwijderen nadat het zacht is gemaakt. Egyptische toiletbenodigdheden hadden meestal meer dan één type scheermes. Gedurende een groot deel van de Egyptische geschiedenis werd vuursteen gebruikt voor het snijden van haar. Een vers gekapt stuk van dit materiaal is net zo scherp als een modern scheermes. Er zijn echter ook metalen scheermessen bekend.

Oude Griekenland (900 v. Chr - 600)

Paige Walker omschrijft de veranderende ontharingsgewoonten van de Oude Grieken doorheen de oude Griekse geschiedenis als volgt in "Genital Depilation and Power in Classical Greece":

Voorafgaand aan het begin van de Klassieke periode verkondigde de bloeiende late Archaïsche elite hun superioriteit door middel van uitbundig gevormd schaamhaar. Hoewel deze genitale ontharing vandaag de dag verwijfd lijkt, behoorde het tot de representatie van de geïdealiseerde mannelijke figuur in de late Archaïsche periode aan het begin van de vijfde eeuw.

Dynamische trends in de weergave van schaamhaar lopen parallel met verschuivende politieke getijden in het oude Griekenland :Toen de Griekse poleis hun heersende tirannen omverwierpen en de overdadige aristocratische versiering en uitgaven van de sociale elite verwierpen, wou de Griekse staat tonen dat het de gemiddelde burger waardeerde met zowel de instelling van de democratie als de meer genaturaliseerde weergave van schaamhaar. In het algemeen werd de artistieke weergave van het schaamhaar naturalistischer, waarbij de Archaïsche waaier van wild geschoren krullen werd vervangen door een eenvoudigere en subtielere staafvorm.

Terwijl de democratie in het oude Griekenland floreert, volgt deze artistieke weergave van mannelijk schaamhaar het traject naar naturalisme. Het steeds vrijere schaamhaar op mannelijke sculpturen uit het midden van de vijfde eeuw is een voorbeeld van deze ontwikkeling. In de representatie van de mannelijke aanbeden figuur - of het nu een god, een held of een ideale man is - heeft de beeldhouwer de onthaarde vorm volledig losgelaten en in plaats daarvan de natuurlijke mannelijkheid van het onderwerp omarmd.

Uit de literatuur blijkt dat ontharing van vrouwelijke genitaliën de norm was in het klassieke Griekenland. In Aristophanes "Vrouwen in de Thesmophoria" probeert een man zich als vrouw te vermommen om toegang te krijgen tot de Thesmophoria, een jaarlijks religieus festival waar vrouwen afgezonderd van mannen bijeenkwamen om Demeter te aanbidden. Maar om succesvol voor een vrouw door te gaan, moet de man zijn genitaliën ontharen, een vereiste die de wijdverbreide verspreiding van deze vrouwelijke verzorgingsconventie duidelijk maakt.

Oude Rome (753 v. Chr - 476)

De Romeinse schrijver en filosoof Seneca schreef in brief 56 aan zijn vriend Lucilius:

...moet je ook nog denken aan de epileur met zijn schrille en doordringende stemgeluid waarmee hij wil opvallen en er dan ook alles uitperst en nooit zijn mond houdt totdat hij iemands oksels plukt en zo een ander voor zich laat schreeuwen.

Seneca suggereert in "brieven aan Lucilius 114" eveneens dat oksels ontharing normaal was, maar het ontharen van benen "verwijfd":

Ja, de een gaat evenzeer de fout in als de ander: de een is meer geparfumeerd dan nodig, de ander is slonziger dan nodig; de een onthaart ook zijn benen, de ander zelfs niet zijn oksels.

Volgens Varro werden barbieren in Italië geïntroduceerd vanuit Sicilië, in het jaar van Rome 454, overgebracht door P. Titinius Mena: voor die tijd knipten de Romeinen het haar niet. De jongere Africanus was de eerste die de gewoonte aannam om zich elke dag te scheren. "Africanus sequens; hij was de zoon van Paulus Æmilius, de veroveraar van Perseus, en de aangenomen zoon van Scipio Africanus. Vanwege zijn verovering van Carthago werd hij Africanus de Jongere genoemd. Aulus Gellius, B. iii. c. 4, verwijst naar zijn scheergewoonte. Uit de opmerkingen van deze schrijvers kunnen we concluderen dat de Romeinen zich over het algemeen pas na hun veertigste schoren. Wijlen keizer Augustus maakte altijd gebruik van scheermesjes. Suetonius geeft een andere beschrijving van de manier waarop Augustus zijn baard verzorgde. Na een opmerking over zijn onzorgvuldigheid wat betreft zijn persoonlijke verschijning, zegt hij dat Augustus zijn baard soms knipte, "tonderet", en soms scheerde, "raderet". Dion. Cassius noemt de periode waarin Augustus zich begon te scheren, het consulaat van L. Marcius Censorinus en C. Calvicius Sabinus, Ab Urbe Condita 714; hij was toen in zijn vierentwintigste jaar.

De Oude Romeinen hadden twee methoden om de baard te verzorgen; bij de ene werd hij dicht tegen de huid afgesneden, bij de andere werd hij getrimd met een kam en op een bepaalde lengte gelaten. Op deze twee methoden wordt gezinspeeld door Plautus, Capt. ii. 2, 16:-B. "Nu is de oude man in de kapperszaak; op dit moment hanteert de ander het scheermes - maar of ik nu moet zeggen dat hij hem gaat scheren, of dat hij hem gaat trimmen met een kam, ik weet het niet."

Julius Caesar liet naar verluidt "overtollig haar" van zijn lichaam plukken, volgens een onderzoek dat in 2014 werd gepubliceerd in het Journal of the History of Sexuality. Ook gewone burgers zouden bekend zijn geweest met ontharingsmiddelen, naast andere cosmetische producten, volgens een studie die in 2019 werd gepubliceerd in het tijdschrift Toxicology in Antiquity.

Middeleeuwen (500-1500)

"A Cultural History of Hair in the Middle Ages" van Roberta Milliken suggereert dat het de mode was voor Europese aristocratische vrouwen om hun schaamhaar te verwijderen. Meer dan één essay citeert een recept in een wijd verspreid medisch compendium genaamd de Trotula dat een manier voorschrijft voor adellijke dames (nobilibus) om hun schaamhaar te verwijderen met behulp van een alarmerend klinkende bereiding van ongebluste kalk en orpiment. (Het recept vermeldt dat dit mengsel brandt als het te lang op de huid blijft zitten en schrijft een verkoelende zalf voor gemaakt van populierenknoppen en viooltjesolie of huislook). Volgens sommige versies van de tekst werd het recept gebruikt door "Saraceense edelvrouwen"; Laura Michele Diener - docente middeleeuwse geschiedenis en vrouwenstudies aan de Marshall University in West Virginia - schrijft dat de mode voor het ontharen van de schaamstreek "aansloeg in Europa na ontmoetingen van kruisvaarders met onthaarde vrouwen uit het Midden-Oosten".

Een heel interessante passage is een van de teksten in de Trotula, De ornatu mulierum (Over de versiering van vrouwen):

Opdat een vrouw heel zacht en glad zou worden en zonder haren vanaf haar hoofd naar beneden.

Op een manuscriptblad in het Getty Museum, dat ooit deel uitmaakte van een gebedenboek voor Lodewijk XII van Frankrijk, is een Bijbelse scene uitgbeeld waar te zien is hoe Bathseba baadt terwijl David haar vanuit een raam gadeslaat. Voor het moderne oog ziet de afbeelding er veel te sexy uit voor een religieus boek. De naakte Bathseba voldoet aan laatmiddeleeuwse aristocratische opvattingen over schoonheid: ze heeft een hoog, geplukt voorhoofd en lang blond haar dat achter haar aan in het badwater valt en tot net boven haar schaambeen reikt. De kunstenaar, Jean Bourdichon, heeft het water niet ondoorzichtig gemaakt. In plaats daarvan zijn Bathseba's handen, de bovenkant van haar dijen en haar vulva zichtbaar onder het wateroppervlak. Roze-rode accenten vestigen de aandacht op haar lippen, tepels, navel en schaamlippen. Door de glinstering van het water is het duidelijk dat ze geen schaamhaar heeft.

Een aantal literaire teksten lijkt een verband te suggereren tussen onverzorgd schaamhaar en een lage sociale status. Verschillende werken in het genre van de pastourelle, die meestal een amoureuze ervaring met een boerin beschrijven, bevatten dergelijke thema's. Niccolò Campani's "Capitolo delle bellezze della dama" (Hoofdstuk over de schoonheden van de dame) beschrijft een seksuele ontmoeting tussen een boer en een molenaarsdochter. Het lichaam van de vrouw wordt gedetailleerd beschreven, zoals in een advertentie voor een tweedehands auto. Dit is een gebruikelijke trope in hoofse poëzie, maar hier wordt ze beschreven vanaf de voeten omhoog, in plaats van andersom, voor het komische effect. De beeldspraak is rustiek: haar voeten zijn groot en zien eruit als "vers omgedraaide zoden"; haar dijen zijn als "hammen" en zijn "hariger dan ik je kan vertellen - dus denk je eens in hoe dat andere ding geweest moet zijn."

Hoewel het epileren van de wenkbrauwen en de haargrens bovenaan het voorhoofd voor veel vrouwen heel gewoon was, was de kerk hier erg ongelukkig mee. In Confessionale worden geestelijken aangemoedigd om degenen die komen biechten te vragen:

Als zij het haar van haar nek, wenkbrauwen of baard heeft afgeplukt voor losbandigheid of om mannen een plezier te doen... Dit is een doodzonde, tenzij ze dit doet om een ernstige misvorming te verhelpen of om niet door haar man te worden afgekeurd.

Het idee dat sommige middeleeuwse aristocratische vrouwen hun schaamhaar verwijderden kan vandaag de dag als een verrassing komen. Er bestaat een populaire misvatting dat middeleeuwers hun lichaam zelden wasten of verzorgden zoals wij dat doen, maar er is overvloedig visueel en tekstueel bewijs van het tegendeel. Van keizer Karel de Grote is bekend dat hij graag stoombaden nam met zijn familie, vrienden en lijfwachten, terwijl de zogenaamde Bad King John naar verluidt meer baden nam dan enige andere Engelse koning voor hem. En het was niet alleen de elite die baadde. Mensen in steden hadden mogelijk toegang tot openbare baden, waar ook stoombaden bij hoorden (een recept voor ontharing in de Trotula geeft aan dat de behandeling gepaard moest gaan met een stoombad), terwijl mensen op het platteland beekjes, kuilen en rivieren gebruikten om te baden. Onderzoek door Barbara Hanawalt - een Amerikaanse historicus en bestsellerauteur die gespecialiseerd is in Engelse middeleeuwse sociale geschiedenis - naar verslagen van lijkschouwers uit middeleeuws Engeland laat zien dat deze praktijk soms leidde tot verdrinking.

Koningin Elizabeth formuleerde de norm voor Europese vrouwen tijdens haar heerschappij rond 1500. Zij geloofde dat gezichtshaar altijd verzorgd moest worden, waarbij de wenkbrauwen in model gebracht moesten worden en het haar op het voorhoofd en de bovenlip verwijderd moest worden. Europeanen ontwikkelden een mode van lange voorhoofden en in navolging daarvan verwijderden vrouwen al het haar van het voorhoofd en werden ze aangemoedigd om hun haarlijn een centimeter op te trekken. Moeders uit rijke families wreven walnootolie en de economisch minder bevoorrechten gebruikten in ammoniak gedrenkte verbanden (die ze uit de uitwerpselen van hun katten haalden) op het voorhoofd van hun dochters om haargroei te voorkomen.

1910-1915

Toen de 20e eeuw begon, maakte het vrouwen niet uit of ze been- of okselhaar hadden en dat was te zien in de beautygidsen, advertenties en mode van die tijd. Kleren waren zo verhullend dat je zelden blote benen of oksels zag, dus daar haar verwijderen was geen probleem. Voor de jaren 1910 werden ontharingsmiddelen voor deze gebieden voornamelijk gebruikt door actrices of dansers, of voor chirurgische ingrepen.

Vrouwen maakten zich wel zorgen over haar op andere plaatsen. Christine Hope heeft in 1982 met haar artikel "Caucasian Female Body Hair and American Culture" het definitieve onderzoek gedaan naar het ontharen van vrouwen en uit haar onderzoek van advertenties in oude Harper's Bazaar en McCall's tijdschriften blijkt dat ze zich richtten op gezichts-, nek- en onderarmhaar. Benen en oksels waren nergens te zien.

Volgens Hope begon er een verschuiving in 1915 toen adverteerders in Harper's Bazar zich begonnen te richten op okselhaar (meestal voor verschillende ontharingscrèmes). Een nieuwe trend in mouwloze jurken, vaak geïnspireerd op Griekse en Romeinse kleding, legde de voorheen bedekte armen van vrouwen bloot. Dat leidde er natuurlijk toe dat de ontharingsindustrie concludeerde dat okselhaar ongewenst was.

Gillette introduceerde het eerste scheerapparaat dat speciaal voor vrouwen op de markt werd gebracht, de Milady Decollette, in 1915.

In advertenties werd het scheermes aangeprezen als een nieuwe oplossing voor een "gênant persoonlijk probleem" (behaarde oksels) en het werd gepromoot als een essentieel modeaccessoire voor de "moderne vrouw". Reclames voor scheerapparaten voor vrouwen hebben de verwachtingen over het ontharen van vrouwen ingrijpend gevormd als een alledaags onderdeel van het "vrouw-zijn". De truc om vrouwen het product te laten kopen was om van scheren een nieuw maar onmiskenbaar onderdeel van het vrouw-zijn te maken. Gillette wist dat en dus gebruikten hij en zijn uitgevers polariserende woorden in hun advertenties, waarbij ze een harde lijn trokken tussen wat het betekende om een man en een vrouw te zijn. "Als eerste bedrijf dat het concept van scheren voor vrouwen introduceerde, was Gillette voorzichtig om niet te modern te zijn. In hun eerste advertenties voor vrouwen gebruikte Gillette het woord 'scheren' niet, maar 'gladmaken'. Scheren' was een activiteit die mannen deden; 'gladmaken' was vrouwelijker," legt Kirsten Hansen uit in haar proefschrift "Hair or Bare?: The History of American Women and Hair Removal, 1914-1934". "Heel weinig advertenties van Gillette voor vrouwen gebruikten woorden als 'scheren' of 'scheermes' of 'mesje'. De culturele associatie tussen mannen en scheermesjes was zo diep en oud dat ze zich zorgen moesten maken of hun producten wel 'vrouwelijk' genoeg waren," bevestigt Rebecca M. Herzig, auteur van "Plucked: Een geschiedenis van ontharing".

Om vrouwen ervan te overtuigen dat het kopen van een scheermes samenging met het kopen van de laatste mode, begonnen catalogi de twee producten slim samen op de markt te brengen. Advertenties tegen okselhaar verschenen bijvoorbeeld al in 1917 in McCall's magazine en scheermesjes en ontharingsmiddelen voor vrouwen verschenen in 1922 in de catalogus van Sears, Roebuck, hetzelfde jaar waarin dat bedrijf jurken met mouwen begon aan te bieden", legt Anita Renfroe, schrijfster van Don't Say I Didn't Warn You, uit in haar boek.

Culturele normen, gebruiken en mode voor gezichtshaar bij mannen zijn in de loop der tijd veranderd en innovaties en marketing van scheermesjes hebben daar een rol in gespeeld. In de jaren 1800 werd scheren gedaan met een stalen scheermes, vaak door een barbier. Toen Gillette in 1904 het eerste veiligheidsscheermes patenteerde, werd het voor mannen makkelijker om zichzelf thuis te scheren. Als gevolg daarvan werd gladgeschoren zijn zowel gemakkelijker als erg modieus.

Drogisten verkochten ook commerciële ontharingsmiddelen, die de haren chemisch afbraken zodat ze konden worden weggeveegd. In een advertentie uit 1908 voor ontharingspoeder van X-Bazin, getiteld "Personal Comeliness", staat dat het product de "ellende die gepaard gaat met haargroei op het gezicht, in de nek of op de armen" verwijdert. Ontharingspoeders en -crèmes irriteerden echter vaak de huid. De advertentie hieronder uit 1915 in Harper's Bazaar voor X Bazin is typisch voor advertenties uit die tijd omdat het beschrijft waarom ontharing van de oksels noodzakelijk is. Het toont ook een afbeelding van een vrouw in een mouwloze jurk met haar arm omhoog en het bijschrift "Summer Dress and Modern Dancing combine to make necessary the removal of objectionable hair".

In 1919 werd Neet opgericht, het ontharingsmiddel dat we nu kennen als Veet, en in 1940 werd Nair opgericht. De vroege ontharingscrèmes van Nair bevatten natriumhydroxide, dat de haarbindingen chemisch afbrak maar ook chemische brandwonden kon veroorzaken. Moderne versies van Nair bevatten dit ingrediënt niet meer.

In 1930 richtte Kora M. Lublin Koremlu op, een ontharingscrème in de VS op basis van thalliumacetaat, een ingrediënt dat voorkomt in rattengif. Het product vernietigde weliswaar het haar, maar vergiftigde ook het zenuwstelsel. Vrouwelijke gebruikers kregen te maken met kaalheid, braken, verlamming en beschadiging van de oogzenuw. In 1932 klaagden vrouwen die gewond waren geraakt door het product het bedrijf aan en kregen een schadevergoeding van meer dan 2,5 miljoen dollar. Het toen failliete bedrijf betaalde echter nooit.

1920-1960

Nu vrouwen hun oksels glad willen houden, besloot Gillette de lat hoger te leggen en dezelfde drang naar de benen te verplaatsen. Immers, hoe meer haar je moest scheren, hoe sneller je scheermesjes bot zouden worden en hoe meer je zou moeten kopen. Maar de truc werkte niet echt. Terwijl de mode in de jaren 1920 wat scheenbenen liet zien en zoomlijnen omhoog gingen, kwamen nylonkousen ook in de mode. "In de april 1929 editie van Harper's Bazaar stonden acht advertenties voor acht verschillende merken nylonkousen, terwijl er maar één advertentie was voor het ontharen van de benen. Hoewel een dergelijke mode niet bestond voor het probleem van okselhaar, leek het dragen van stockings een snelle, probleemloze oplossing voor beenhaar," vermeldt Hansen. Hoewel je niet veel kon doen om haartjes te verbergen als je je armen over elkaar gooide in een Charleston, was er wel een gemakkelijke manier om je beenharen te verbergen. En aangezien scheren slordig was en veel onderhoud vergde, vonden vrouwen het niet nodig om zich druk te maken.

De kortere zomen in de jaren 1930 en 1940 en een tekort aan nylonkousen tijdens de Tweede Wereldoorlog zorgden ervoor dat steeds meer Amerikaanse vrouwen ook hun benen gingen scheren.

Nylon en zijde waren nodig om parachutes en oorlogsuniformen te maken en dus moesten vrouwen hun toevlucht nemen tot het dragen van vloeibare kousen - panty's die "dikke, gekleurde lotions waren die ontworpen waren om de illusie van stof te creëren voor vrouwen die niet graag met blote benen wilden verschijnen". Het punt was echter dat de beenverf alleen werkte als je gladde benen had. Volgens een vrouwentijdschrift uit die tijd "zullen de beste vloeibare kousen die verkrijgbaar zijn niemand misleiden tenzij de benen glad zijn en vrij van haar of stoppels. Beenmake-up wordt mat of kleverig op de haartjes en maakt omweggetjes rond de stoppels en geeft een streperig uiterlijk," aldus een vrouwentijdschrift uit die tijd.

Maar na een tijdje besloten steeds meer vrouwen dat hun benen scheren en bloot laten veel eenvoudiger en goedkoper was dan lotions of rommelige poeders. Dit ging door tot ver in de naoorlogse jaren, in een tijd waarin nylons weer verkrijgbaar waren in warenhuizen.

Fabrikanten van ontharingsproducten richtten hun marketing aanvankelijk op de hogere klasse. Vanaf 1934 verscheen er een soortgelijk soort reclame in de middenklasse Ladies' Home Journal dat de afgelopen 15 jaar in de hogere klasse Harper's Bazaar had gestaan (Hansen, K. (2007). "Hair or Bare? The History of American Women and Hair Removal, 1914-1934").

De introductie van de bikini in de VS in 1946 leidde er ook toe dat scheerbedrijven en vrouwelijke consumenten zich gingen richten op het trimmen en shapen van hun onderbenen. In mei 1946 bracht de Parijse modeontwerper Jacques Heim een tweedelig badpakontwerp uit dat hij de Atome ('Atoom') noemde en adverteerde als "het kleinste badpak ter wereld". Net als badpakken uit die tijd bedekte het de navel van de drager en het trok niet veel aandacht. Kledingontwerper Louis Réard introduceerde zijn nieuwe, kleinere ontwerp in juli. Hij noemde het zwempak naar het Bikini-atol waar vier dagen eerder de eerste openbare test van een atoombom had plaatsgevonden. Zijn schaarse ontwerp was gewaagd en liet de navel en een groot deel van de billen van de draagster zien. Geen enkel fotomodel wilde het dragen, dus huurde hij een naaktdanseres van het Casino de Paris genaamd Micheline Bernardini in om het te showen.

In de jaren 1950, toen Playboy in de kiosken lag (het eerste nummer kwam uit in 1953), zetten gladgeschoren, in lingerie geklede vrouwen een nieuwe norm voor het begrip "sexy".

Vanaf dat moment werd scheren onder vrouwen in de Verenigde Staten een algemeen verspreide praktijk. Rebecca Herzig, de auteur van Plucked: A History of Hair Removal stelt het volgende:

"Tegen 1964 gaven onderzoeken aan dat 98 procent van alle Amerikaanse vrouwen tussen de vijftien en vierenveertig jaar hun benen regelmatig scheerden."

Op 13 mei 1930 kreeg kolonel Jacob Schick patent nr. 1.757.978 voor zijn droog elektrisch scheerapparaat. Hij kwam op het idee om een elektrisch scheerapparaat te ontwikkelen toen hij herstelde van een verwonding die hij opliep tijdens een goudverkenning in Alaska en British Columbia in het begin van de jaren 1910. Schick vond het moeilijk om zich te scheren en had tegelijkertijd tijd over tijdens zijn herstelperiode. Daarom maakte hij ruwe plannen voor een scheerapparaat met een scheerhoofd dat werd aangedreven door een flexibele kabel en werd aangedreven door een externe motor ter grootte van een pompelmoes.

Eind jaren 1940 kwamen de eerste elektrische scheerapparaten op de markt die werkten op batterijen. In 1960 introduceerde Remington het eerste oplaadbare elektrische scheerapparaat op batterijen.

Het prototype "robijn" laser, uitgevonden door Theodore H Maiman in 1960, bestond uit een met zilver beklede robijnstaaf - het was revolutionair maar onbetrouwbaar. De continue laserstraal verbrandde en beschadigde niet alleen de huid, maar was ook traag en arbeidsintensief omdat slechts enkele follikels tegelijk werden behandeld. Door het regelmatig verbranden van het omringende weefsel werd het apparaat uiteindelijk teruggeroepen. Er werden verbeteringen in de veiligheid aangebracht, maar de wijziging van de warmte-intensiteit betekende dat follikels niet efficiënt werden vernietigd en teruggroeiden.

1960-heden

Na theoretische verhandelingen van M.G. Bernard, G. Duraffourg en William P. Dumke in het begin van de jaren 1960 werd coherente lichtemissie van een laserdiode in 1962 gedemonstreerd door twee Amerikaanse groepen onder leiding van Robert N. Hall in het onderzoekscentrum van General Electric en van Marshall Nathan in het IBM T. J. Watson Research Center. Er is voortdurend discussie over de vraag of IBM of GE de eerste laserdiode uitvond. De voorrang wordt gegeven aan de groep General Electric die zijn resultaten eerder heeft verkregen en ingediend.

De Nd:YAG laser werd uitgevonden door J.E. Geusic bij Bell Laboratories in 1964.

Hoewel elektrolyse al bijna een eeuw bestond, werd het in de jaren 1970 betrouwbaarder en veiliger door de ontwikkeling van transistorapparatuur.

De volgende laserontwikkeling kwam in de jaren 1970 toen de Alexandriet laser werd uitgevonden. Straling werd door een alexandrietkristal geperst, waardoor de haargroei afnam. Hoewel deze lasers veel veiliger waren, leverden ze niet voldoende warmte om de haarfollikel te vernietigen. Als gevolg daarvan zou het jaren hebben geduurd om permanente resultaten te bereiken.

Hoewel Playboy pronkte met haar vrouwelijke schoonheden, keerden feministen van de jaren 1960 en 1970 het ideaal van het haarloze lichaam de rug toe ten gunste van vrouwen au naturel. Rond die tijd was er de tweede feministische golf en de verspreiding van de hippiecultuur, die allebei haarloze lichamen verwierpen. Voor veel vrouwen was lichaamshaar het symbool van hun strijd voor gelijkheid. De afwijzing bleek echter van korte duur.

Salons begonnen met het ontharen van meer dan alleen benen en oksels. We moeten Manhattan's J. Sisters Salon bedanken voor het populair maken van de Braziliaanse wax in de jaren '80, waardoor de manier waarop we over schaamhaar denken voorgoed veranderde. Deze stijl bereikte Hollywood-beroemdheid status toen Carrie Bradshaw per ongeluk een Braziliaanse wax kreeg in een aflevering van "Sex and the City" seizoen 3 in 2000.

De theorie van selectieve fotothermolyse die Richard Rox Anderson en Parrish in 1983 ontwikkelden was gebaseerd op een laser met een bepaalde golflengte en een pulsduur van het licht om een bepaalde chromofoor te richten. Door toepassing van deze theorie kan het doel (een selectief type weefsel) selectief worden vernietigd, waarbij het omringende weefsel wordt gespaard. (Anderson RR, Parrish JA. Selective photothermolysis: precise microsurgery by selective absorption of pulsed radiation. Science. 1983 Apr 29. 220(4596):524-7.). Deze theorie zou de basis blijken van laserontharing.

Richard Rox Anderson werkte aan de Harvard Medical School en had onlangs een nieuwe arts aangenomen voor zijn team, Dr. Melanie Grossman. Grossman stelde voor dat ze laserontharing zouden onderzoeken, verwijzend naar eerder onderzoek naar lasers en ineffectieve resultaten. Anderson en Grossman begonnen tests op harige honden, en in 1994 publiceerden ze hun eerste paper over laserontharing op menselijke proefpersonen. Anderson was de eerste van hun menselijke proeven, in overeenstemming met zijn gouden regel: "Doe jezelf aan voordat je anderen aan doet." Andersons specifieke laserontharingstechniek zou de basis leggen voor de moderne laserontharing zoals we die nu kennen. Hoewel het proces over het algemeen vergelijkbaar was met eerdere studies tientallen jaren eerder, hadden Anderson en Grossman de duur en de intensiteit van de laser die op de huid werd toegepast, geperfectioneerd. Door het succes van Anderson en Grossman met de laser ontharingstechnologie werd de methode later goedgekeurd door de FDA in 1997. Anderson zou doorgaan met het bedenken en ontwikkelen van veel meer laserbehandelingen, waaronder die voor het verwijderen van tatoeages, gepigmenteerde letsels, moedervlekken en nog veel meer.

In het begin van de jaren 2000 had veel van hoe de maatschappij over schaamhaar dacht te maken met de kledingstijl. Bij croptops en jeans met lage taille was de kans groter dat vrouwen een Brazilian bikini wax lieten doen (oftewel alles eronder laten verwijderen) omdat de trendy stijlen ervoor zorgden dat ze meer huid lieten zien. De tijdschriftenindustrie beeldde vrouwen af als haarloos en airbrushte ze.

Mannelijke ontharing in de 21ste eeuw

Hoewel de moderne man de dans in eerste instantie leek te zijn ontsprongen, lijkt ontharen ook bij hen de norm te worden. Als je op het strand om je heen kijkt zie je genoeg haarloze torso's. Gek genoeg is er naar de mannelijke ontharing dan weer weinig onderzoek gedaan. In 2014 deden Amerikaanse onderzoekers van Lafayette College wel een poging:

Jonge mannen in westerse culturen doen vaak aan lichaamsontharing, maar er is weinig bekend over hoe dergelijke lichamen worden waargenomen. In deze verkennende studie werd Amerikaanse studenten (N=238) gevraagd zes foto's te bekijken van hetzelfde mannenlichaam met verschillende hoeveelheden zichtbaar lichaamshaar en aan te geven welk lichaam het meest seksueel aantrekkelijk was voor henzelf, voor de meeste mannen en voor de meeste vrouwen. Zowel mannen als vrouwen kozen een relatief onbehaard mannenlichaam als het meest seksueel aantrekkelijk. Vrouwen dachten echter dat mannen een hariger lichaam zouden kiezen dan mannen in werkelijkheid deden.